Aktualności

Zostaliśmy poproszeni przez organizatorów Dnia Przyjaźni Polsko-Węgierskiej o zamieszczenie na naszej stronie internetowej plakatu informującego o tym wydarzeniu i z przyjemnością to czynimy. Przy tej okazji przypominamy o wojennym epizodzie w relacjach polsko-węgierskich, związanym z żołnierzami Wojska Polskiego, których losy jako internowanych nasze Muzeum bada i popularyzuje. Otóż po wkroczeniu Armii Czerwonej na terytorium Polski 17 września 1939 r., oddziały WP zgrupowane w południowo-wschodniej części kraju, na rozkaz Naczelnego Wodza przekroczyły m.in. granicę z Węgrami. Zostały tam – zgodnie z międzynarodowym prawem konfliktów zbrojnych – internowane. Węgrzy stworzyli dla nich ok. 140 obozów, rozmieszczonych głównie wzdłuż północnej i zachodniej granicy kraju oraz na tzw. Zakolu Dunaju, w okolicach Budapesztu i nad Balatonem. Około 30 z nich istniało prawie do końca wojny i przetrwało organizowaną w latach 1939–1941 w konspiracji przez Konsulat Generalny RP w Budapeszcie akcję ewakuacyjną Polaków, której celem było przedostanie się jak największej liczby internowanych żołnierzy (także polskiej ludności cywilnej) przez Jugosławię do Francji, a po jej klęsce – do Syrii i Palestyny. Polscy żołnierze, którzy pozostali w obozach, po zajęciu Węgier przez III Rzeszę, zostali przejęci przez Niemców. Część licząca ok. 2 tys. oficerów, podoficerów i szeregowych na przełomie 1944/1945 r. trafiła do jenieckich obozów Wehrmachtu na terenie Austrii. O wydarzeniach tych pisaliśmy m.in. na łamach „Łambinowickiego Rocznika Muzealnego”.