Aktualności

W nocy z 9 na 10 lutego 1940 r., rozpoczęła się pierwsza z czterech masowych deportacji Polaków zamieszkujących wschodnie tereny II Rzeczypospolitej, okupowane wówczas przez Związek Radziecki. Łączna liczba wywiezionych w ich trakcie wyniosła – według szacunków – ponad 300 tys. osób.

Pierwsza deportacja objęła ok. 140 tys. obywateli polskich i była najbardziej tragiczna pod względem liczby ofiar. Towarzyszyły jej brutalne działania funkcjonariuszy NKWD, którzy 83 lata temu, dając zaledwie kilka minut na spakowanie się, wywieźli w głąb ZSRR głównie rodziny wojskowych, urzędników, pracowników służby leśnej i kolei.

Szczególną grupę deportowanych stanowili bliscy oficerów przetrzymywanych w obozach specjalnych NKWD. W kwietniu 1940 r., podczas drugiej wywózki, rodziny polskich jeńców wojennych przymusowo opuszczały swoje miejsca zamieszkania, udając się w nieznane, w tym samym czasie, gdy w Katyniu, Smoleńsku, Charkowie, Kalininie (obecnie Twer) i innych miejscach kaźni rozstrzeliwano ich ojców, synów, mężów i braci.

O ich dramatycznych losach opowiada jedna z naszych wystaw stałych w Łambinowicach pt. „Jeńcy polscy w ZSRR”, do której zwiedzania Państwa zachęcamy. Otwierają ją przedwojenne fotografie oficerów Wojska Polskiego i Policji Państwowej oraz funkcjonariuszy innych służb mundurowych II Rzeczypospolitej – przyszłych jeńców wojennych. Obok widnieją twarze ich najbliższych: kobiet i dzieci, z których część stała się ofiarami masowych deportacji.