Aktualności

W uroczystości upamiętniającej 78 rocznicę napaści Związku Radzieckiego na Polskę, odbywających się w Opolu 17 września nie zabrakło przedstawiciela naszego Muzeum. Reprezentowała je dyrektor, dr Violetta Rezler-Wasielewska. Uroczystość rozpoczęła msza święta w opolskiej katedrze, następnie na placu Wolności, przed pomnikiem poświęconym żołnierzom antykomunistycznego podziemia zgromadzili się przedstawiciele władz wojewódzkich i miejskich, parlamentarzyści, służby mundurowe i mieszkańcy. W okolicznościowych wystąpieniach przedstawiano wyjątkowość tego wydarzenia podkreślając, że uroczystości są organizowane, aby oddać hołd ofiarom i uczcić bohaterów. Z myślą o nich przed pomnikiem złożone zostały wieńce i zapłonęły znicze, odbył się także Apel Poległych.

Warto pamiętać, że 17 września 1939 r. Związek Radziecki bez wypowiedzenia wojny i łamiąc obowiązujące polsko-radzieckie traktaty dokonał zbrojnej agresji na Polskę, zajmując prawie połowę jej terytorium i poddając ludność licznym represjom. Agresja ta była rezultatem wcześniejszych ustaleń niemiecko-radzieckich, tj. paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 r. i jego tajnego protokołu. Atak ten ZSRR tłumaczył cynicznie rzekomą koniecznością ochrony własnego terytorium przed przewidywaną napaścią niemiecką. Eufemistycznie określano go także mianem „pokojowego wkroczenia” Armii Czerwonej w celu „ochrony” ludności na wschodnich terenach. Dezorientację polskich obrońców spowodował dodatkowo brak formalnego ogłoszenia przez władze RP stanu wojny pomiędzy ZSRR a Polską oraz rozkaz Naczelnego Wodza nt. postępowania oddziałów wobec wkraczających sił radzieckich. W sumie do niewoli radzieckiej dostało się ok. 240 tys. jeńców polskich, ale ostatecznie w rękach NKWD znalazło się nie mniej niż 125 tys. osób. Oficerowie wraz z funkcjonariuszami państwowymi znaleźli się w obozach specjalnych i więzieniach NKWD, z których prawie wszyscy zostali zamordowani (zbrodnia katyńska). Szeregowi i podoficerowie trafili głównie do obozów pracy, skąd ci – którzy przeżyli, zostali zwolnieni w 1941 r. i w szeregach tzw. Armii Andersa opuścili terytorium ZSRR.