Aktualności

12 grudnia (czwartek) o godz. 18.00 odbędzie się ostatnie w tym roku spotkanie z cyklu "Twarze Opola". Jego bohaterką jest Róża Bednorz, uczestniczka ruchu oporu z okresu II wojny światowej, dziennikarka, historyk, muzealnik, społecznik, prywatnie żona poety i prozaika Zbyszko Bednorza. Spotkanie poprowadzą prof. dr hab. Dorota Simonides oraz Janusz Wójcik, poeta i animator kultury.

Róża Bednorz urodziła się 20 października 1920 r. w Gliwicach-Sośnicy w polskiej rodzinie Wróblów. Po plebiscycie w 1922 r. wraz z rodziną przeniosła się do Katowic, gdzie ukończyła szkołę wydziałową. Naukę kontynuowała w Chorzowie, a egzamin maturalny zdała w 1939 r. Była w tym czasie działaczką polskiego harcerstwa. Po wybuchu II wojny światowej zaangażowała się w działalność konspiracyjną, którą prowadziła początkowo na Śląsku, organizując pomoc m.in. dla jeńców wojennych. Od 1943 r. była łączniczką Sekcji Zachodniej Delegatury RP na Kraj (ps. "Iza"). To wówczas poznała pracownika tejże Delegatury i Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji i Prasy Okręgu Śląskiego, Zbyszko Bednorza, za którego wyszła za mąż w 1944 r.

Po wojnie mieszkała z rodziną kolejno w Chorzowie, Katowicach, a od 1954 r. w Opolu. Pracowała jako dziennikarka. Pisała o historii, kulturze i współczesnych problemach Ziem Zachodnich i Północnych m.in. w "Słowie Powszechnym", "Słowie na Śląsku", "Śląsku" (biuletyn Zachodniej Agencji Prasowej), "Kronice Tygodniowej" (wydawanej w Toronto) i wielu innych. Wiosną 1962 r. zaangażowała się w zdobywanie środków wśród Polonii w Kanadzie na budowę szkoły w Opolu (obecnie: Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. Kazimierza Gzowskiego). W 1964 r. podjęła pracę jako redaktor działu wydawniczego w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Współpracowała także z Instytutem Śląskim w Opolu. W 1973 r. ukończyła studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu.

W Muzeum pracowała prawie od samego początku jego istnienia, tj. od 1968 r. Najpierw zajmowała się edukacją, prowadząc cenione przez uczniów i nauczycieli lekcje oraz prelekcje muzealne. Miała duży udział w pozyskiwaniu pamiątek od byłych jeńców oraz w przygotowaniu ekspozycji, które spotykały się z uznaniem i zainteresowaniem w Polsce i Niemczech. Szybko ujawniły się również naukowe pasje Róży Bednorz. Z sukcesem podejmowała takie tematy jak losy kobiet żołnierzy AK w niewoli niemieckiej czy pomoc polskim jeńcom wojennym. Opublikowała łącznie cztery prace zwarte oraz ok. 50 artykułów naukowych i popularnonaukowych, recenzji i innych tekstów. Wśród nich zwraca uwagę publikacja pt. Aby mogli przetrwać. Pomoc dla polskich jeńców wojennych w niewoli Wehrmachtu 1939-1945 (1989 r.), za którą otrzymała nagrodę Ministra Kultury. Od 1973 r. do 1981 r. kierowała Działem Naukowo-Badawczym, a przez krótki czas, od lutego do czerwca 1981 r., pełniła obowiązki dyrektora Muzeum. Na emeryturę przeszła w 1981 r. Nadal jednak, aż do 1997 r. kontynuowała pracę w Muzeum w niepełnym wymiarze godzin.

Projekt został dofinansowany z budżetu województwa opolskiego.